Zai Zian China (Goodbye China)

Aan alles komt een eind. Ook aan deze mooie reis in China komt een eind. Vandaag is de laatste dag. Ik zou nog wel een maandje langer kunnen reizen maar aan de andere kant, klinkt naar huis gaan toch ook wel erg verleidelijk. De dag begon rustig. Ik had lekker uitgeslapen omdat ik wist dat ik de komende dagen in het vliegtuig of op het vliegveld weinig zou slapen.

In de ochtend ging ik naar de Budhist Bamboo Temple, een uurtje met de bus en met behulp van het hostel wist ik precies welke bussen/minivans ik moest nemen. Ik kwam aan midden in de bossen, op een berg waar een verlaten tempel stond.  Ik was een van de weinige bezoekers maar dat vond ik helemaal niet erg.

De Budhist Bamboo tempel was een oase van rust en magisch mooi. Deze tempel heeft dan ook een mooie legende, deze gaat als volgt:



Monikken

"Op een dag, waren twee broers op jacht in de heuvels buiten Kunming, zij zagen een bizarre neushoorn.

Met de hoop deze neushoorn te vangen, volgden ze de neushoorn tot diep in het bos van de Yu'an Mountains totdat de neushoorn opeens magisch verdwijnde. Net op het moment dat de neushoorn verdween, zagen de broers een groep monnikken die niet waren zoals alle andere monikken. Op het moment dat de monikken de broers zagen, loste zijn op in rook en het enige wat overbleef waren de wandelstokken die in de grond staken. De volgende dag waren de wandelstokken weg maar was een heel bamboo woud gevormd. De broers wisten dat zij verlichtte wenzens had ontmoet en om hun te eren is de bamboo temple gebouwd."

Een bijzondere gedachte en de tempel was dan ook prachtig met zijn vele buddha beelden en natuurlijk een pond of life. In de bergen tussen het bamboo woud genoot ik van het laatste stukje china.

Rond het middaguur ben ik weer teruggegaan richting Kunming om mij klaar te maken voor de terugreis. Nog even de nodige boodschappen doen en dan op naar het vliegveld naar Kunming, waar ik zou vliegen naar Shanghai. Rond 23.00 uur kwam ik aan in Shanghai waar ik rond 12 uur 's-nachts in me hostel aankwam.Een korte nacht want 06.00 uur moest ik er weer uit voor mijn vlucht naar Nederland. Nog een laatste keer nam ik de metro van Shanghai en bewonderde ik de neonverlichting van Shanghai.


Op naar huis, het was een fantastische en bijzondere reis met veel avonturen en ik wil alle bijzondere mensen die ik heb ontmoet, bedanken. China, een bijzonder land met zoveel kanten.

Zai Zian China

Berg met tolwegen

Het hoogste punt van Xi Shan

Jeeh! Het was vandaag droog. Liujuan zou vandaag naar huis gaan. Ze zou rond 17.00 uur vertrekken met de trein richting Hong Kong, waar ze een uurtje vandaan woonde. Tijd dus om 's-ochentds nog wat te doen. Ik wilde graag naar Xi Shan, een de mooiste gebieden in de buurt van Kunming.

Voor het ontbijt nam ik een heerlijke bananen pannenkoek. Liujuan waagt zich ook aan het westerse ontbijt in plaats van de noodles en rijst die zij normaal gesproken eet bij het ontbijt. Zij koos voor het amerikaanse ontbijt: toast met twee gebakken eieren, bacon, worst en een soort van aardappel met krokant laagje. Het was erg grappig om te zien hoe iemand voor het eerst een westers ontbijt eet. (Oh? Moet het ei op de toast?).

Na het ontbijt gingen we op zoek naar een bus naar Xi Shan maar die reed niet meer. Uiteindelijk besloten we dan maar de taxi te nemen voor 50 yuan. Daar aangekomen was de enige manier om wat te zien, de stoeltjeslift te nemen uiteraard kostte dat ook weer aardig wat yuan. 70 yuan om precies te zijn.

Vanuit de stoeltjeslift had je wel mooi uitzicht over het meer en konden we ok mooi foto's maken van de berg. Boven aangekomen gingen we eerst naar de tomb van Nie'er. Geboren in Kunming, fervent communist en schrijver van het nationale volkslied. We gingen verder en uiteraard moest er nog een ticket gekocht worden om verder te komen. Daar ging weer 40 yuan. Bovenaan kon je allerlei verschillende kanten op en had je een mooi uitzicht. Er moest wel geklommen worden, maar dat was niet erg. We gingen onder andere andere naar de dragonsgate en rond een uur of 13.00 uur zijn we weer teruggegaan omdat Liujuan rond 15.00 uur weer in Kunming wilde zijn.

Toen we weer beneden aankwamen konden we naar het haidengpark lopen en daarvandaan zou wel een bus gaan naar de stad. Rond 15.00 uur waren we dan ook weer in het centrum van Kunming. We gingen nog even lunchen bij Brothers Jiang. Dit restaurant is in heel China beroemd en vaak moet je dan ook van tevoren reserveren wil je hier kunnen eten. Ook nu was het erg druk, maar er was nog plaats.

Je krijgt een grote bowl met bouillon voor je en heel verschillende ingredienten en je gooit simpelweg alle ingredienten in de bouillon. Het is heerlijk, iets wat ik nog nooit geproefd had. Een echte smaaksensatie.

De rest van de middag heb ik nog even boodschappen gedaan en genoten van de stad want morgenavond zou ik terugvliegen naar Shanghai en zou me terugreis naar Nederland beginnen.

Kunming: the windy city of China

Samen met me chinese kamergenootje, Liujuan besloten ik Kunming te bezichtigen. Het plan was om met de fiets te gaan maar het was erg wisselvallig weer. Dus werd het de bus en lopend.

Het was af en toe wat moeilijk communiceren. Haar Engels was niet al te goed en mijn Mandarijn was ook niet al te best, maar we kwamen er altijd wel uit. De weg vragen ging nu wel een stuk makkelijker en scheelde een hoop gedoe. Eerst onderweg naar de pagoda's en daarna naar de flower bird market. Nadat we weg vroegen, bleek deze markt vooral uit vissen te bestaan en erg toeristisch maar hij had een ander idee. Er was ook een andere markt dichtbij. Een erg leuke markt met heel veel nepbloemen maar wel geweldig gedaan.

Volgende stop was de Expo Horticultural Garden, iets buiten het centrum. Onderweg in de bus begon het keihard te regenen en het hield maar niet op, maar we moesten toch uitstappen. Een container kon als schuilplaats geboden worden, hier renden we dan ook hard naar toe. We waren niet de enige die hier waren.
Een gezellige boel. Een oud mannetje sprak Liujuan aan: "Waar komt ze vandaan?" Nadat Liujuan vertelde dat ik uit Nederland kwam, kwam er een grote grom uit en vertelde hij dat hij vroeger in de oorlog tegen nederlanders had gevochten. Hij moest er zelf wel een beetje om lachen en toen ging het natuurlijk om die rijke toeristen, uiteraard.

Ondertussen zat er ook een jongetje van een jaar of twaalf aandachtig naar mij te kijken en uiteindelijk kwam hij naar me toe. Met z'n beste poging:"Hi, my name is Chi. Nice to meet you!" De enige twee zinnen die hij kon, maar zijn moeder was apetrots. Ondertussen bleef het maar gieten.We besloten even snel naar de noodleshop te lopen en wat te eten. Uiteraard werd ik veelvuldig aangestaard. Een blanke? Hier? Na een vullende maaltijd zijn we weer teruggegaan naar het hostel want we waren allebei helemaal doorweekt.  Tijd voor een heerlijke warme douche.

Eind van de middag scheen de zon gelukkig weer en bleken de winkels schuin tegenover het hostel te zitten. We hebben even rondgekeken en lekker gegeten. In een steegje stond iemand illegaal vlees te barbecuen. Aardig pittig maar zo ontzettend lekker. Volgens Liujuan stond hij bekend als een van de beste van Kunming. Verder hebben we nog een soort van patatjes gegeten maar dan gemarineerd in een soort pittige saus en heb ik een echte kippenpoot op. Niet een kippenpoot zoals we die hebben in nederland maar daadwerkelijk de voet van de kip. Het was bizar...maar ach het smaakte goed, hoor!

We zijn daarna doorgelopen naar het Greenlake viewpark. Het was een erg mooi park met heel veel leven erin. In de vijver kon je vissen, schildpadden en zelfs een soort van kreeften vinden. De vijver lag verder helemaal vol met lotusbloemen. Een heel mooi gezicht met de ondergaande zon.

Op de terugweg kwamen we de Yunnan University tegen. Liujuan stelde voor om een kijkje te nemen. Het leek wel een eeuwenoud paleis. Hier zou ik ook wel op school willen zitten. We liepen de trappen op en halverwege was een man in het halfdonker tai chi aan het oefenen. Hij droeg een wit glimmend pak, alsof die net uit een filmset was gestapt.

Jammer genoeg mochten we niet naar binnen. De directeur en het bestuur van de universiteit was binnen. Helaas. Van de buitenkant zag de universiteit er in ieder geval schitterend uit.

Uiteindelijk zijn we terug naar het hostel gelopen, wat bijna 10 km was. Daar aangekomen doken we allebei gelijk ons bed in.

Taxi: unknown

Vandaag naar Kunming met de bus en geen lokale bus dit keer. Voor het eerst in tijden een bus met airco, beenruimte en een non smoking sign dat daadwerkelijk werkte! Maar was dit echt beter? In de lokale bus daar gebeurde tenminste iets. Er zat leven in en reed je langs dorpjes waar de locals altijd actief bezig waren. Het enige wat ik nu zag was een hele lange saaie snelweg. Rond 16.30 uur kwamen we dan ook eindelijk aan.

Ik kwam aan op een druk busstation en het niet het enige busstation en aan de overkant waren nog twee andere busstations en bus 3 die ik moest nemen naar het hostel was uiteraard nergens te vinden.
Dan maar een taxi. Het laagste wat geboden werd, was 50 yuan. No way! en uiteraard weigerden ze om op de meter te gaan rijden. Even later kwam er een man naar me toe en ging hij uiteindelijk akkoord met 30 yuan.We liepen naar z'n auto. Geen taxi-bord op z'n auto. Ik had mijn twijfels en ach die arme man wil ook wat bijverdienen. Hij bracht me keurig aan de deur en helpte me zelfs met mijn backpack. Iet waar al die gehaaide taxichauffeurs nog wat van kunnen leren.

Ik had gereserveerd in het Hump Hostel. Het bekendste en ook het grootste hostel dat ik ooit heb gezien. 'S-avonds heerlijk gegeten bij mama fu's. Een restaurant als erg goed bekend staat en waar ik erg genoten heb van de sweet en sour chicken.

Vermoeiende dag met een perfect einde

Naar Caicun fietsen

Ook fietsen is mogelijk in China. Een leuke manier om de omgeving te verkennen en mijn hostel had fietsen staan. Ideaal toch? Bij Dali ligt een mooi meer genaamd Erhai Lake. Een groot meer waar je op verschillende punten met de pont voor een paar yuan over kan varen.

Eerst naar Caicun, een klein vissersdorpje waar ik de pont kon pakken. Bij de pont aangekomen, bleek het erg toeristisch te zijn en de pont 120 yuan (12 euro) te kosten! Dat was zelfs voor nederlandse begrippen veel te duur. Het meer was erg mooi en heb het dorpje dan maar rondgefietst en nog een stukje richting het noorden gereden, maar het werd al snel 13.00 uur en erg heet, zelfs op de fiets.

Ik ben in Dali wat gaan drinken om de zon te ontduiken.

Rond een uur of twee was het plan om naar de Zhonge tempel te gaan. Je kon met een lift naar de top. Ook met de fiets was het gedeelte naar de lift erg stijl. Ik kon kiezen voor een rickshaw of taxi, maar ja dan is de lol er toch vanaf?

Bovenaan gekomen, bezweet en al, kwam ik erachter dat de lift niet meer werkte. Nog eens 500 a 1000 meter omhoog fietsen, zag ik niet zitten.
Maar omdat ik naar boven was gefietst, moest ik ook weer naar beneden. Jeeeeh!!

'S-avonds liep ik in Dali te bedenken wat ik nu eigenlijk wilde eten, totdat ik mijn kamergenootje tegenkwam. Hij was ook op zoek. We besloten naar een restaurantje te gaan, van een vriend van hem. Mijn kamergenootje was taiwanees was en ik nog nooit taiwanees had gegeten dus het werd taiwanees.
Het eten was erg pittig maar erg lekker. Na het eten zijn we nog even langs verschillende eetstalletjes gegan.

Naar beneden fietsen!!

Ja, ach aziaten houden nou eenmaal van eten en proeven is altijd leuk. Zoals bijvoorbeeld de zoetigheid, dragons beard of de black sesame balls, die erg naar drop smaakte.

De volgende stop was de plaatselijke pub. Een poolse man verwelkomte ons. Hij was de barman en kok van de avond en woonde inmiddels alweer 5 jaar in China. Had communicatie gestudeerd, maar vulde nu zijn dagen met het genieten van de omgeving, koken en het maken van juwelen.
Ja, soms loopt het leven gewoon anders.

Ze hadden tibetaanse barley, die moesten we toch even uitproberen. Heftig! We gingen aan het bier. We waren de enige in de pub maar al snel kwamen er een paar vrienden langs. Een aantal chinezen, taiwanezen, een argentijn en ik was de enige europeaan. De argentijn, was eigenlijk ook taiwanees. Hij was echter in de jaren 80 samen met z'n familie gevlucht omdat zijn vader (een jurist) vocht voor de vrijheid van Taiwan. Een interessante discussie over Taiwan en de banden met China. Samen met een biertje genoten we van de discussies en de sterren die helder schenen in de nacht.
Helaas geen vallende sterren voor ons vanavond, die schenen bijna elke avond aanwezig te zijn, maar wel een perfecte avond!

Terug naar Dali

Ik zat maar te dubben. Zou ik verder gaan naar de Nuijiang Valley, een prachtig stuk natuurgebied. Het enige nadeel is dat het nog een extra dag richting het noorden en twee dagen terug, rekeninghoudend met een dag vertraging. Je weet het natuurlijk nooit.

Uiteindelijk toch maar besloten om het niet te doen aangezien ik ook weer op tijd terug moest zijn voor me terugvlucht. S'-morgens nog even wat dingen gekocht voor de reis terug. Het busstation vinden, ging deze keer gelukkig een stuk makkelijker en rond een uur of 16.00 uur was ik dan weer terug in Dali.

 

Nog even een internationaal hostel gezocht, eentje waar ze wel engels spreken. Hostel met enigszins engels personeel. Ze las voor uit haar engelse boekje dat ze vol zaten. Een chinese jongen die voor een jaar in Canada had gestudeerd helpte me bij de vertaling. Er was nog een ander hostel in de buurt. 80 yuan voor een double room en kon ik ondertussen nog even kijken naar een echt hostel.

 

'S-avonds had ik een leuk hostel gevonden, genaamd het Four Seasons. Geniaal! Dit is uiteraard de minder luxe versie, maar het gaat om het idee.

Na het eten kon ik het niet laten om toch een apple pie als dessert te nemen, maar helaas. Het was een van de slechtste versies die ik ooit geproefd heb, maar toch...de poging was leuk

How many busstations can you handle?

Liuiki

Frustratie! Frustratie! Zo begon me morgen om het juiste busstation te vinden. Ik was in Dali (het oude gedeelte) van de stad Xiaguan. Ik was gister in het centrum Xiaguan en had gelijk maar even gevraagd of ik hier me buskaartje kon halen Liuku. Volgens de aardige mevrouw moest ik echter zijn bij Dali busstation.
Het leuke is, dat zowel Dali als Xiaguan beide ongeveer vijf busstations hebben.
Toch maar een poging wagen. Na een paar keer vragen, bleek er acherin Dali een klein hokje te zijn, wat een busstation bleek te zijn. Vragen naar Liuku. "Ga maar even zitten." werd gezegd. Na een kwartier bleek het toch niet het juiste station te zijn. Ik moest toch naar Xiaguan. Dammit!

Na een halfuur met de bus en een halfuur lopen door de hitte bleek dat er geen longdistance bus bestond. Weer naar een ander busstation gelopen. Nee, hier was het ook niet. Dan maar nog een keer op straat vragen. Misschien kon de taxichauffeur nog een beetje gebrekkig engels. Nee, met de taxichauffeur was ook geen land te bezeilen totdat ik achter me eindelijk een engelse stem hoorde. Eindelijk! Iemand die engels sprak. De engelse man vertelde me dat ik bij het busstation moest zijn een kilometer verderop. 1 km lopen kon er ook nog wel bij. Daar aangekomen wilde ik het ticket kopen...weer het verkeerde busstation!
Neeee! Dit zei ik ook zo letterlijk op het busstation. Ze schreef het busstation voor me op.

Ik nam een rickshaw, het maakte me niks meer uit. Ik was al een paar uur aan het lopen in de hitte met een rugzak van 15 kilo op mijn rug. Dit zou mijn laatste busstation zijn. Als het niet lukte dan ga ik gewoon weer terug naar Dali. Zo simpel is dat gewoon, maar wonder boven wonder was dit het juiste busstation. Helemaal splinternieuw en daarom ook nog niet vermeld in de LP.

Rond een uur of 16.00 uur kwamen we aan Liuku (uitspreken als Liekwo, kwam ik achter na vele malen vragen bij alle verschillende busstations). Een plaatsje waar niet veel toeristen komen en werd dan ook door iedereen aangestaard. Ik kwam gelukkig nog wel een aantal koreanen tegen en samen gingen we op zoek naar een hotel. Nadat ik een beetje bijgekomen was van de drukke dag, op zoek naar wat eten. Veel keus was er niet maar er was 1 restaurantje wat gerechten had en hier kon uitgekozen worden. Dit scheelde een hoop gebaren in ieder geval. Het was er erg druk dus het moest wel goed zijn. Uiteraard werd ik wel aangestaard,  het eten was soms ondefineerbaar en met de nodige pepers maar het vulde de maag.

Gezelllig in de achterbak

De volgende morgen kreeg ik ontbijt, dat zat inbegrepen blijkbaar. Het was echter een koreaans hostel waardoor het ontbijt ook een beetje apart was. Eerst een paar stukjes fruit met een glaasje melk?? Nee, melk was het niet, het was wel wit maar smaakte duidelijk niet naar melk, er zat een soort van ei/brinta smaak aan, heel apart. Als laatste kreeg ik warme bolletjes zonder beleg. Nou oke...

Na mijn aparte ontbijt was het tijd om de omgeving te verkennen. Ik volgde het pad naar de eerste poort. Het pad dat er al honderden jaren lag. Het pad leidde me over verschillende bruggetjes tussen de dorpjes en op de achtergrond de bergen in de verte.

Net buiten het dorp



Uiteindelijk hield het pad op en liep ik nog een stukje langs de oever van de rivier. Gelukkig geen last van bloedzuigers. Ik stond stil bij een boomstronk toen ik op een gegeven moment een grote plons hoorde. Stond er iemand achter me? Die stenen in het water aan het gooien was? Nee, het enige wat daar was, was een oneindig rijstveld. Dat moet dan toch wel een aardig grote kikker geweest zijn. Scary....

Nou dan maar snel terug want ik wilde niet weten wat er allemaal in die rivier rondzwom.
Na mijn wandeling ben ik toch maar mijn spullen gaan pakken ondanks deze mooie omgeving moest ik verder. Nog te veel te zien in te weinig tijd.

De minivan die ik aantrof zat al aardig vol. Of de volgende nemen of niet zeuren en gewoon in de achterbak. En ik dacht: "Waarom niet?" Ze hadden een soort van krukjes neergezet. Waarom? Gewoon omdat het kan en het was harstikke gezellig in de achterbak. Er werd zelfs nog Michael Jackson opgezet. Hilarisch!

Onderweg kwamen er nog een aantal mensen bij. Gevolg: een busje wat normaal gesproken voor 6 personen was bedoeld, was nu gevuld met 12 personen.

Na een uurtje was ik weer terug in Jianchuan en kon ik gelijk een bus pakken naar Xianguan (Dali City).

Vier uur later was ik in Xianguan en kon ik de stadsbus nemen naar Dali, de ancient town.

Daar moest ik me toch even orienteren maar al snel kwam ik een mooi hostel tegen. Het enige nadeel was dat het geen engels sprekende medewerkers had maar met handen en gebaren en een aantal koreanen die ik eerder had ontmoet kwamen we eruit.

Nu eerst spullen neerleggen en op zoek naar eten want sinds 09.00 uur heb ik al niks gegeten. Na een goed vullende maaltijd bleek Dali erg veel op Lijiang te lijken en besloot ik niet te lang te blijven.

Rust en ruimte

Heerlijk! Gewoon simpel muesli met vruchten en yoghurt. De lekkerste yoghurt met meusli en vruchten hadden we twee jaar geleden in Agra bij Johny's Place maar deze kreeg toch een welverdiende tweede plaats.
Na het ontbijt ben ik onderweg gegaan. Een taxi genomen naar het busstation. Lopend was het niet te doen en de bus ging elke 30 - 40 minuten en de bus zou er 2 a 3 uur over doen en uiteraard waren er de nodige roadblocks maar het viel allemaal erg mee en ook in Jianchuunen kon ik zonder problemen een minivan vinden naar Shaxhi.
We moeste nog wel even wachten tot de minivan vol zat maar dat duurde ook maar een kwartierje. Onderweg kwamen we langs kleine dorpjes, bergen en de vele rijstvelden. Dit is zoals ik China eigenlijk altijd had voorgesteld. Na een uurtje waren we aangekomen in Shaxi met weinig mensen die enig engels konden maar gelukkig zijn er altijd wel mensen die te hulp schieten.

Ik kwam een meisje uit taiwan tegen die samenreisde met twee chinezen. Zij moesten dezelfde kant op en ook op zoek naar een hostel. Ik had afgesproken met het meisje dat ik de kamer zou delen.


Een van de smalle straatjes van Shaxhi



Het was echt een dorpje van niks maar heel erg oud en onderdeel geweest van de thee route waardoor er veel geschiedenis was. Je kon de historie echt zien en het was heerlijk rustig en relaxt op een enkele toerist na en ben ik het dorpje gaan verkennen na de verfrissende regenbui.



's-avonds zijn we met z'n allen gaat eten in een plaatselijk noodleshopje. De enige optie eigenlijk maar ondanks dat het een heel erg klein dorpje was, was het vol leven.

Het enige plein wat ze hadden daar waren kinderen aan het spelen en werd er muziek opgezet en werd er gedanst. Ik kwam even tot rust....

Berg op, Berg af

De volgende dag heb ik een fiets gehuurd. Na veel zoeken, eindelijk de YHA gevonden waar ze fietsen zouden verhuren maar helaas, dat was niet meer mogelijk. Bij de uitgang van de Old Town, daar moest ik zijn. Met gebarentaal uiteraard, maar ach dat werkt harstikke goed. 30 yuan voor de mountainbike en 15 yuan voor de stadsfiets. Versnellingen zijn toch wel erg handig, dus de mountainbike werd het.

Verkoeling

Het was even zoeken waar ik precies heen moest aangezien alle verkeersborden in het chinees waren maar naar de verloop van tijd zie je daar ook onderscheid in, althans een soort van. Nadat ik de weg had gevonden was het alleen maar bergopwaarts, dat was wel heftig met deze hitte en hoge vochtigheid. Uiteindelijk kwam ik uit bij een lief klein dorpje. Even gestopt en gerelaxt en een lekker ijsje gegeten. Mjammie.

Ondertussen was het alweer een uur of 3 en ben ik teruggereden. Ik kwam een groep westerse reizigers tegen, georganiseerd en wel. Ik scheurde ze lekker voorbij. *Gna, gna*

'S-avonds bij de Lijiang little bookcafe rijst met cashewnoten en groenten gegeten. Heerlijk, ondanks dat de pepers veelvuldig aanwezig waren.

Vroeg naar bed want de volgende dag ging ik op avontuur naar Shaxi. Een klein dorpje en moest een minivan pakken, als die zou gaan tenminste....

Oude bekenden

Nog maar tien dagen voordat ik aan mijn terugvlucht begin, dan gaat het normale leven beginnen, zover is het gelukkig nog niet.

Voor de wekker werd ik wakker en besloot ik in het Prague cafe te gaan ontbijten. Rond een uur of 8 liep ik de deur uit. Wat een stilte, heerlijk. De meeste winkeltjes waren gesloten en ook de toeristen waren nog niet gearriveerd. Een enkele toerist of local liep rond in de old town wat een hele andere sfeer gaf. Een sfeer van rust.

Bij het prague cafe bestelde ik een lekker gebakken eitje met eigengemaakt brood. Heerlijk! Kan ik de dag goed beginnen. Eerst op naar de Mu Residence. Deze familie regeerde bijna 500 jaar over de Naxi in deze regio. De naxi zijn een minderheidsgroepering in China en leven vooral in deze regio. De Naxi hebben niet een zogenaamde 'standaard' levensstijl. Het concept monogamie kennen zij niet, althans niet de oudere generatie. Het idee is dat de vrouw een man kiest waar zij mee naar bed gaat en/of relatie mee heeft. De man gaat echter altijd weer terug naar het ouderlijk gezin en kinderen die hieruit geboren worden, daar zorgt de vrouw voor. De man heeft hier geen rol in.

Van dit soor communities zijn er maar een paar in de wereld. Nu nog steeds zijn er Naxi-mensen die zo leven. De Mu residence was eigendom van de leider van de Naxi gemeenschap. Rond 08.30 uur zou de residence open gaan en even over 08.30 uur was ik er, als een van de eerste.

Ik was blij dat het niet zo druk was en kon ik rustig foto's maken. Het was erg groot en leek heel erg veel op de verboden stad in Beijing, alleen kleiner. Je kon ook helemaal naar boven de heuvel beklimmen waar een toren stond waar je over de hele stad uit kon kijken. Uiteraard moest daar weer extra voor betaald worden, maar dat was te overzien. Een hele klim, maar erg mooi.

Mijn volgende stop, de Dragon Pool. Onderweg kwam ik opeens de frans canadezen tergen, zij moesten hier 140 yuan (14 euro) voor betalen, dit vond ik toch wat te veel. Rond 15.00 uur hadden we afgesproken om met z'n allen nog wat te gaan eten midden op het plein.

Lijiang, net wat ik nodig had

On the road

Ik had geregeld dat ik mee kon rijden met een belgische jongen en een aantal chinezen. Alleen de prijs was nog een punt maar dit was al snel opgelost. Voor 60 yuan vertrokken we over over half tien richting Lijiang. We stopte nog een paar keer om wat foto's te maken en halverwege werden we overgedragen aan een andere chauffeur en staken we de Yangtze rivier over en reden we door kleine dorpjes, omgeven met mais- en rijstvelden.

Rond 15.30 uur kwamen we aan in Lijiang. Een van de chinese jongens, die in hetzelfde hostel zat en ook nog eens bij mij op school zat (hij was uitwisselingsstudent op de haagse hogeschool) wist de weg naar het hostel Garden Inn. Een beademing, eindelijk weer eens een relaxt hostel  in de old town bij alle bezichtigingen met internet, douche en niet geheel onbelangrijk, mooi weer! Het lag dan ook op 2500 meter. Heerlijk! Eindelijk weer eens wat luchtige kleding aan en een leuk restaurantje opzoeken in Lijiang.
Ondanks de vele politie die er rondliep, een erg mooie omgeving met een relaxte sfeer.

Niet alles is, wat het lijkt

Wat is een betere manier om de dag te beginnen met een noodle soep met groente en veel pepers erin en gefrituurd brood. Je bent in ieder geval wel gelijk wakker en vol energie.

Ik bleef nog een dag in Shangri-La terwijl de frans canadezen rond een uur of 11 vertrokken naar de volgende bestemming. Erg jammer maar ja zo gaat dat het met reizen. 'S-middags had ik een beetje een dipje. In het hostel was het erg rustig en koud. Ik had van Jonathan gehoord dat de warme kraan helaas niet werkte en had nu echt even zin in een warme douche. Vooral ook omdat het de halve dag regende. Gelukkig werkte de warme kraan met een beetje geduld.

'S-avonds liep ik naar de old town (het oude gedeelte) van Shangri-La, op zoek naar een restaurantje, maar dit was niet te geloven! De old town leek wel op Thamel! Oeh, wat leuk met allemaal winkeltjes en allerlei soorten restaurants die je je maar kon wensen. Vooral na een week met alleen noodles en rijst was ik daar wel aan toe. Ik koos een mooi plekje uit en genoot van me heerlijke maaltijd en me eerste verse jus 'd orange na lange tijd. Soms zijn het de kleine dingetjes die het doen....

Na mijn heerlijke maaltijd kwam ik weer terug op het plein en waren ze bezig met een dansceremonie, iedereen deed mee. Het was erg leuk om te zien hoe enthousiast iedereen mee deed. Van jong naar oud en van local tot toerist en dan snel naar huis voordat het donker wordt.

Bijna dood ervaring...

Rainbow in the sky

Om 05.00 uur maakte ik iedereen wakker. Ik was de enige die een alarm bij zich had. Om 05.30 uur stonden we met z'n allen buiten. Vijf meter verder was het busstation. Een aantal gingen nog wat kopen, maar ik had nog wat brood, dat ik Litang had gehaald. Goed voorbereid dus want het zou een lange dag worden met een negen uur durende busrit.

Tien minuten te laat vertrok de de bus. Wij hadden goede plaatsen waar onze driver van gister goed voor had gezorgd. Een aantal mensen waren niet zo gelukkig, zij moesten plaatsnemen in het gangpad of voor de deur. Er waren een paar krukjes paraat maar er waren ook een aantal mensen met balen rijst bij zich. Dat zit toch wat lekkerder dan een houten krukje.
Ook stapte er een man in met een puppy van net twee maanden. Het arme dier moest de hele rit binnen zitten. De man wist ook niet zo goed wat hij ermee aan moest.

Het eerste gedeelte van de rit ging goed en voorspoedig en ik had goede hoop dat we gewoon rond 15.00 uur in Shangri-La zouden aankomen. Na onze lunch werd de weg steeds slechter en slechter. Volgens de LP zou het een nieuwe weg zijn. Ja, volgend jaar zeker?
De weg werd alleen maar modderiger en modderiger en afentoe voelde je de banden gewoon wegslippen.
Doordat de klif wel erg dichtbij kwam hadden we allemaal zoiets van...Holy Shit!!
Uiteindelijk kwam het goed en kwamen we aan bij de provincie grens van Sichuan - Yunnan waar uiteraard veel auto's helemaal doorgespit werden, maar waar wij gelukkig door mochten rijden.

Na de grens lag een glimmende nieuwe weg voor ons te wachten maar helaas hadden we al veel vertraging opgelopen. Zo vond ook een chinese vrouw achterin de bus. Ze gaf de buschauffeur de schuld van de vertraging. Onder andere doordat hij zo traag was en zoveel belde. Het werd een hele woordenwisseling waarvan iedereen gezellig kon meeluisteren omdat de vrouw helemaal achterin zat en het argument maar heen en weer ging. Uiteindelijk gaf de vrouw het op en rond 18.00 uur waren we dan eindelijk in Shangri-La.  Helaas waren er twee ziek geworden in de bus, door het eten van gister, dus namen we snel een minivan naar ons hostel en wij gingen nog even wat eten bij de plaatselijke noodleshop.

Na het eten was het inmiddels 20.00 uur en donker. Jonathan (een van de frans-canadezen) had gezien dat ze in het hostel mahjongg hadden. Niet die van het computerspelletje! Volgens Jonathan is er ooit een amerikaan geweest die de stenen zag liggen en heeft er zijn eigen computerspelletje van gemaakt, maar wat blijkt....de originele manier is veel leuker! en na een paar potjes zijn we dan naar bed gegaan.

Almost a perfect day....

Jonge monniken bij Litang Klooster

Nadat we wakker werden, zijn en Paulien en ik naar de Potalla Inn gegaan voor ontbijt. In eerste instantie wilde Paulien hier verblijven door de goede recensies van de Lonely Planet. Het bleek echter dat de hosteleigenaar steelt en ook het ontbijt ging niet vlekkeloos. Na het ontbijt is Paulien verhuist naar een ander hostel. Ik zou 's-middags met de frans-canadese vertrekken naar Daocheng.

Het plan was om 17.00 uur te vertrekken maar door de mogelijke regen werd het toch 14.00 uur, maar dat was 's-middags pas. Eerst hebben we onze tassen gepakt en is Paulien verhuist naar haar nieuwe hostel. Daarna op naar het monastery. Het was een kleine klim maar op 4100 meter voel je dat wel.

Het was een groot klooster en van een stel dat we al eerder hadden ontmoet, vertelde zij dat er om 12.15 uur een ceremonie was. Deze hebben we bijgewoond.

Het was wel apart te zien dat zij soort van pruiken ophadden en dat er later ook een soort van kroon werd opgezet. Anders dan dat ik in Tibet had meegemaakt terwijl het hier ook om tibetaans boedhisme ging.

Op de terugweg vanaf het klooster zijn we nog even het dorpje ingelopen. Er was genoeg te zien: tibetaanse vrouwen in originele kledij, prachtige gezichten en stoere tibetaanse mannen met prachtige hoofdtooien op of cowboyhoeden die schuin op het hoofd werden gedragen en stoere motoren waar op de achterkant een soort van kleine brandfles op was gemonteerd, een soort boombox waar muziek uit schalde. Niemand die zeurt over geluidsoverlast, het is gewoon stoer!

Heilige rots bij het klooster

Daarna teruglopen om mijn tas op te halen. De frans-canadese waren al klaar om te vertrekken. Ik nam afscheid van Paulien en we gingen onderweg naar Daocheng.

De driver die we hadden sprak een aardig woordje engels en zorgden dat iedereen het naar zijn zin had, dit deed ie dan ook door elke 10 minuten te vragen:"Everybody happy? Ja, iedereen was blij.

Eerst stopte hij bij een tibetaans nomaden gezin, een halfuurtje buiten Litang. Ze hadden een grote kudde met Yaks. Het was interresant om te zien hoe deze mensen leefde, ook al had ik dit al gedeeltelijk gezien in Tibet. Na de nodige foto's. We moesten genoeg foto's maken van onze driver, anders hadden we niks om thuis te laten zien, gingen we weer verder.

De volgende stop was een klooster met een grote heilige rots waar we heen moesten lopen. Het was een aardige klim maar een erg mooi uitzicht. We waren er echter nog niet. In de rots was een soort grot. Het was allemaal nogal nauw maar het ging goed. Daarna weer een stuk naar boven zonder enige houvast. Dat was toch een beetje tricky. Vooral als je op 4000 meter zit en het letterlijk klimmen is van steen tot steen, maar gelukkig was het iedereen gelukt.

Een van de prachtige landschappen

We konden even bijkomen bij een aantal tibetaanse vrouwen die onder een zeil zaten vlakbij het klooster. Thee gedronken en uiteraard moest ook de tsampa geprobeerd worden. Het meel wat gegeten wordt door de tibetanen en naar schijnt erg voedbaar te zijn. Daarna weer onderweg, maar wat kwamen we zulke fantastische mooie landschappen tegen! Blauwe hemels zoals je ze nog nooit hebt gezien, velden vol met bloemen. Wow, alsof er een magische spreuk over dit landschap was uitgesproken.  We moesten daarom vaak stoppen om foto's te maken. A little peace of heaven!

We vroegen nog even aan de driver of we stukje mee mochten te nemen van dit fantastische schouwspel, maar helaas en toen werd het zelfs nog perfecter. Het begon te regenen en niet 1 maar 2 regenbogen verschenen aan blauwe lucht. Ik heb ze nog proberen te fotograferen maar dit ging helaas erg moeilijk. 

Een perfect day althans......

We waren ergens gestopt om weer foto's te maken. Wat zag ik een chinees in legeruniform. Dit is niet goed! Ik kreeg een raar gevoel. Tibet all over! Hij had ook nog een zoom lens van hier tot tokio, die ik ook nog even op ons gericht werd en duidelijk niet bedoeld voor het landschap. Ook onze driver had het in de gaten en we vertrokken gelijk en zei het eerste uur dan ook weinig, maar ik wist genoeg...

Ik kan me er zo kwaad om maken maar wat doe je eraan?

Rond een uur of 18.00 uur kwamen we aan in Daocheng. We hebben lekker gegeten en afscheid genomen van onze driver. Een gekke maar superaardige man. Daarna was het vroeg naar bed want om 05.00 uur ging de wekker! En dat op vakantie! ;)

Even geduld a.u.b...

Ik werd wakker en iedereen was al druk aan het pakken terwijl het nog geen eens 07.00 uur was en onze minivan pas om 08.00 uur zou vertrekken. Ik had gelukkig het meeste al gepakt. Rond 07.30 uur nog even ontbijten en dan weg uit dit mooie paleisje. Tagong was in ieder geval een dorpje wat ik niet snel zal vergeten....

Regen, regen en nog eens regen.

We werden uitgezwaaid door de hosteleigenaren en daar gaan we dan weer. Eerst een uurtje rijden naar een plaatsje waar ik de naam niet meer van weet en overstappen in een andere minivan die ons bracht naar Litang. In Yaijiang (de plaats tussen Tagong en Litang) werd gestopt en een hoop gediscussieerd. Uiteindelijk bleek dat hij niet wist hoe hij van Yaijiang naar Litang moest rijden. We kregen een andere chauffeur toegewezen die de tijd ervoor nam. Dan maar een schaaltje rijst halen bij de noodleshop en de rijst was gewoon gratis, dat scheelde weer een paar yuan. Na dik een uur vertrokken we eindelijk. Onderweg begon het keihard te regenen en onze backpacks lagen bovenop. Gelukkig had ik me kleding in plastic zakken gedaan maar bij Paulien was dat niet het geval en die baalde er wel gigantisch van. Rond een uur of 18.00 uur zijn we wat wezen eren, want de chauffeur viel zowat in slaap.

Kok druk bezig met onze gerechten!

In een klein dorpje gingen we even wat eten. Het goot keihard en we waren blij dat we even bij het haardvuur konden zitten. We zaten in een soort van schuur met tafeltjes met vrolijke plastickleden. De kok was druk met z'n gerechten. Naast hem stond een kachel te branden waar we met z'n allen om heen zaten tot dat het eten klaar was. Rijst met verschillende gerechten werden opgediend. Na een heerlijke maaltijd zijn we de auto ingestapt en waren we rond 20.00 uur in Litang. Hier zou een groot paardenfestival gehouden worden, maar zoals gedacht was deze gecanceled door de Chinese politie. Aarrggghh!!
Het bleek achteraf dat twee jaar geleden iemand iets gezegd over de dalai lama en daar zijn uiteindelijk de protesten in Lhasa door veroorzaakt met vele doden als gevolg...

Door dit festival dat eigenlijk zou plaatsvinden waren veel hostels volgeboekt waardoor we helaas voor een nacht in een hotel moesten overnachten. 90 yuan (9 euro) voor een nacht is ook wel weer te overleven. Nadat we de schade bekeken hadden, mijn rugzak had het aardig goed overleefd, gingen we nog even een kopje thee drinken. We kwamen uit bij Mr. Zheng.

Menu Mr. Zheng

Hij leek een beetje op het mannetje dat ik twee jaar geleden in Tibet had ontmoet. Foto's op de muur van z'n bezoekers en dagboeken vol met enthousiaste verhalen en uiteraard een laaiend enthousiaste Mr. Zheng. De thee was gratis, maar we moesten snel terug komen.
Daarna zijn we snel in bed gedoken, want het was al koud genoeg. Litang is namelijk 's-werelds hoogst gelegen dorpje op 4100 meter.

Gewoon genieten van het 'niks'....

Duizenden bloemen

Net als in Nepal en India heeft men hier ook last van zwerfhonden. Zwerfhonden die vooral in de nacht actief zijn. Het duurde dan ook even voordat ik in slaap viel.

De volgende morgen lekker ontbeten bij het Khampa Cafe. Een van me kamergenoten kwam even later ook ontbijten. Ze bleek Nederlands te zijn. We raakte aan de praat en ze bleek ook naar Litang te willen gaan. Dat komt mooi uit dan kunnen we gezellig samen reizen.
Na mijn vullende ontbijt ben ik in de omgeving gaan wandelen. Ik had een beschrijving gekregen van Angela. Een amerikaanse vrouw die hier het Khampa cafe runt en getrouwd is met een tibetaan en een bron van informatie is. Eerst naar de gouden tempel lopen en dan gewoon over de velden richting de Nunnery. Je loopt gewoon in the middle of nowhere. Omgeven door groene heuvels, bergen en heien met zoveel verschillende kleuren bloemen. Doordat je je op 3000 meter  hoogte begeeft, merk je het verschil wel. Tussen de bergen en de bloemen in heb ik genoten van me lunch en de rust. Althans...wel veel muggen hier maar dat was snel opgelost met de Deet (anti-muggen spray) die ik bij me had.

Onderweg naar de Nunnery

 Eenmaal terug, bleken er nieuwe mensen gearriveerd te zijn. Vijf frans-canadese. Zij gingen ook richting Litang. Dat is mooi, dan kunnen we met z'n allen een minivan regelen. Dat scheelde weer een hoop geld. 'S-avonds weer even wat wezen eten en drinken met het Nederlandse meisje, Paulien in het Khampa Cafe en namen we afscheid van Tagong. Een klein dorpje met zulke lieve mensen en een fantastische omgeving.

De gastvrijheid van Tagong

Een nieuwe dag een nieuw avontur. Ik had mijn spullen gepakt voordat we met de minivan naar Tagong zouden vertrekken. Nog even een ontbijt scoren. Het was vroeg dus er was niet veel open. Een aantal noodleshops was het enige wat open was. Een soort gebakken broodje in olie gehaald dat wordt dan me ontbijt.

Tagong, mainstreet

Terug bij het hostel hoorde ik opeens: "Hello? Hello?" De hostelmedewerkster die ook mee zou gaan vertelde me dat er problemen waren en dat de minivan er pas rond 11.00 uur zou zijn. Balen, maar ach zo gaat dat. Dan maar me tijd verdoen met blogjes schrijven en foto's plaatsen.
Uiteindelijk nog een uurtje geslapen en rond half elf stond deze al voor de deur. Behalve de hostelmedewerkster ging ook haar baas mee en een andere medewerkster. Ze gingen binnenkort een nieuw hostel openen in Tagong en het scheelde mij weer in kosten en tijd.
Onderweg kwamen we ook aardig wat fietsers tegen. Ze vertelde dat deze van uit Chengdu naar Lhasa fietsen. Respect! Behalve de afstand komen de fietsers ook langs passen van 4000 of 5000 meter. Als we dan weer wat fietsers hadden gepasseerd, werd er weer wat uit het raam geschreeuwd. Waarschijnlijk zoiets als: "Beetje opschieten, joh! Dat gaat niet snel genoeg" want iedereen moest er hard om lachen. Doordat de driver aardig doorreed, we werden dan ook van links naar rechts geslingerd en af en toe was er zelfs geen weg, waren we er binnen twee uur. Twee uur sneller dan de normale bus.

Hostel Tagong, Dormitory

Ik werd uitgenodigd om met het hele gezelschap even wat te gaan eten bij een familielid van een van de Tibetaanse medewerkers. Ja, waarom niet? Het was een klein Tibetaans huisje met een gezellige eetruimte. We kregen eerst thee in een kommetje. Zodra het eten klaar was ging daar de rijst in en werden verschillende gerechten op tafel gezet. Ook iets wat ik totaal niet thuis kon brengen. Lange witte slierten. Het bleken paddestoelen te zijn. Nadat ik me rijst op had werd natuurlijk gelijk gevraagd of ik nog meer wilde. Ik gebaarde "een klein beetje" en ook werd het in het chinees gezegd maar nee, het woord "klein beetje" zat niet in hun vocabulaire, dus kreeg ik een volle bak met rijst. hihi.

Na heerlijk gegeten te hebben, op zoek naar een hostel. Midden op het plein bij het klooster zou een aantal hostels zitten. Het was 1 lange straat, dus dat was makkelijk. Ondertussen werd ik natuurlijk wel genoeg aangestaard door de Tibetaanse bevolking:"Kijk, kijk een witte".
Op het plein werd ik aangesproken door een Tibetaanse vrouw. Ze had een hostel en het was precies het hostel wat ik zocht. Eenmaal binnen keek ik me ogen uit. De dormitory was helemaal in Tibetaanse stijl en het leek net alsof je in een klooster sliep. Wauw!! Je slaapt wel met 8 man op 1 kamer maar dat maakt niet uit. Nadat ik me spullen had neergelegd werd ik uitgenodigd voor een kop thee met gedroogd fruit.
Daarna ben ik het dorpje even gaan verkennen en de kora om het klooster heen gelopen.

Moet ik nou zo'n camera leuk vinden?

Halverwege ben ik bij de rivier in het gras gaan zitten. Een Tibetaanse man kwam met z'n zoon naast me zitten. Hij vond het volgens mij wel interessant zo'n blanke. Ondertussen bleef hij naast me zitten en was hij aan het bidden. Een rare gewaarwording  maar erg indrukwekkend.
Ik groette de man en liep weer terug naar het hostel. 'S-avonds ging ik nog even naar beneden voor een kop thee en daar kwam ik een frans koppel tegen die ook veel gereisd had en we een interessante discussie voerde over tibet tot het bedtijd was...